به يكتايي ، قسم يكتاست عباس
به مردي شهره دنياست عباس
اگر چه زاده‌ ام‌البنين است
وليكن مادرش زهراست عباس

کاش بودیم آن زمان کاری کنیم
از تو و طفلان تو یاری کنیم
کاش ما هم کربلایی می شدیم
در رکاب تو فدایی می شدیم

يادت در ذهنم و عشقت در قلبم و عطر مهربانيت در تمام وجودم است ،

زندگي مثل يه جاده است ، من و تو مسافراشيم ، قدر لحظه ها رو بايد

هرگاه بتوانيم از نيروي تخيل به همان اندازه استفاده كنيم كه از نيروي

عاشقي را شرط اول ناله و فرياد نيست

قانون شاد زيستن

آرزو ميكنم به اندازه ي كافي شادي داشته باشي تا خوش باشي

اگه چشمت پرسيد، بگو نديدمش

سخن امروز

زندگي چون قفسي است

يه قلب پاك هميشه بايد به يك نفر ايمان داشته باشه وگرنه فاسد ميشه يه ديوار بايد به يه تير تكيه

خيلي دوستت دارم

خدايا در كلبه حقيرانه خود چيزي دارم كه تو در عرش كبريايي خود نداري! من همچو تويي دارم وتو همچون خودي

از صبر بقیه استفاده نکن چون یه جاهایی هست که دیگه نمیکشن

عزيزم ميخواستم هديه اي برايت بفرستم، گل گفت

اشك ريختن واسه سبز چشات يه عادته

دنيا گلي است كه گلبرگ هايش خيالي و خارهايش حقيقي است!

اگه يكم فكر كن ي ميبين ي زندگ ي ارزش زنده بودن رو نداره اگه يكم بيشتر فكر كن ي ميبين ي زندگ ي ارزش

سلام،ميدوني رفيق؟ اگه حماقت وجود نداشت دانايي هم معني نداشت

من دل به زيباي ي، به خوب ي ميسپارم؛دينم اين است

دستت رو بزار روي قلبت، اين ساعته عمرته كه داره تيك تيك مي كنه، جالبه، هموني كه بهت زندگي

اگه كسي ديونه ات بود، عاشقش باش

بهترين دوست اگه نيستي، لااقل بهترين دشمن باش، غمخوارم اگه نيستي، لااقل بزرگترين غمم باش،

این متن  به افتخار یه همکلاسی واقعا عاشقه که داستانش غمگینه  کسی که شکست اما هنوزم خودشو سرپا نگه داشته  تا  هدفشو کامل کنه   اینو میگم که هیچ وقت سعی نکنید بهترین کارو برا کسی انحام بدین چون ممکنه بدترین باشه  هیچوقت  قلب یه عاشقو نشکنین بدترین سرتون میاد  امیدوارم  همونطور که دله بزرگ این همکلاسی یسریارو بخشید خدا هم اونارو ببخشه

مي دوني چرا بين انگشتان دست فاصله هست؟ چون يه روزي يه دستي پيدا مي شه كه اين فاصله رو پر

تلنگر

تارغرور بر دروازه محبت تنيدن و چه فاصله كوتاهي است تا انتهاي مرز بودن......

مي رسد روزي كه بي من روزها را سر كني... مي رسد روزي كه مرگ عشق را باور كني...

دور از دياران ديدار ياران هر دم به ياد عزيزانم، ابره گريانم ا ي دلم

زندگي 3 چيز است:

صدای بوق گاه و بی گاه ماشین های کناری بیش از پیش تمرکزمو بهم میریخت و افکارمو متشنج می کرد...

حس ترس و دلشوره باعث میشد تا سرد شدن تک تک سلول های بدنمو به خوبی حس کنم و حالمو بدتر می کرد...

و جر و بحثی که دیشب با سمیه داشتم میتونست سومین دلیل برای بد بودن حالم باشه...

دلیل بازخواست های سمیه دیر اومدنم به خونه و گرفتاری کاری بود اما ،اون فریادی که در نهایت از سر خشم تحویل عشق زندگیم دادم مسلما جواب این بازخواست ها نبود...

از سر ناراحتی دستی به صورتم کشیدم و چهره ی معصوم زنی در مقابل چشمام نقش بست که از ترس این فریاد زبونش بند اومده بود و لرزی همه ی وجودشو در بر گرفته بود.

مسلما سمیه نمیدونست که من تا دیر وقت مشغول این پروژه ی جدیدی ام که مدیر به من سپرده و بیشتر وقت منو متعلق به خودش کرده و از طرفی هم که حال سمیه خوب نبود و

ماه های اخر بارداری رو پشت سر میگذاشت و همین باعث شده بود بیش از قبل حساس بشه و کمی بی توجهی از طرف من این اختلاف رو تو زندگی شیرینمون به وجود اورد

نگاهمو از عابرین پیاده گرفتم و به ثانیه شمار کنار چراغ قرمز دوختم...ثانیه شماری که نمیدونست هر ثانیه ش برای من بیش از یک ساعت میگذره.

ترافیک سنگینی رو پشت سر گذاشته بودم اما درست در فاصله ی کوتاهی از بیمارستان پشت این چراغ قرمز گیر کرده بودم...

طبق عادت همیشگی با انگشتم روی دنده ضرب گرفتم تا گذر زمان رو کمتر حس کنم

کار اشتباهی بود...اینکه امروز صبح خونه رو بدون خدافظی ترک کرده بودم اما این تنبیه کمی نیاز بود تا سمیه رو بیشتر متوجه کار اشتباهش بکنه اما قبل از تموم شدن وقت اداری

خواهرم مینا تماس گرفت و اطلاع داد که سمیه به بیمارستان منتقل شده و باید خودمو زودتر برسونمو حالا...

فقط چند متر اون طرف تر بیمارستانی وجود داره که عشق زندگیم داره با مرگ دست و پنجه نرم میکنه و قراره برای اولین بار فرزندم با چشمهای نازش دنیا رو ببینه.

با عجله به سمت پذیرش رفتم و بی توجه به اطرافیانم و رعایت نوبت رو به زنی که پشت کامپیوتر نشسته بود و پاسخگوی مردم بود گفتم:

- سمیه فداکار...برا زایمان اوردنش...کجاست؟؟؟

کلماتی رو بر روی کیبورد روبروش تایپ کرد و خیره به مانتیور و خطاب به من گفت: اتاق عمل... طبقه ی دوم...سمت راست انتهای سالن...

و بدون هیچ تشکری از پذیرش دور شدم و پله های روبرو رو دوتا یکی با عجله یک نفس و بدون وقفه گذشتم و در نهایت نزدیکی اتاق عمل کنار مینا و مادرم که دست به دعا بودن توقف

کردم و پرسشگرانه نگاهمو به مینا دوختم و منتظر جواب:

- محمد دکترش گفت به خاطر حمله ی عصبی اینجوری شده...زایمانش یه ماه زودتر از وقت تعیین شده اس...براش دعا کن...

دست راستمو روی سرم گذاشتم و تکیه ی جسمم به دیوار دادم که تحملش برای پاهام سخت بود و در دل هزاران بار خدارو صدا کردم که دوباره بهم لطف بی پایانشو نشون بده و

همسرو فرزندمو سالم تحویلم بده و همین طور خودمو به خاطر این عصبانیت زود هنگام سرزنش کردم

از دیوار سر خوردمو و روی زمین نشستم و دستامو روی دو زانوم قرار دادم و سرمو روی دستام...

بعد از گذشت مدتی که برام مثال یک عمر بود در اتاق عمل باز شد و دکتربه همراه پرستار خارج شدند...

با عجله از رو زمین بلند شدم و خودمو به دکتر رسوندم و بدون اینکه حرفی بزنم دکتر جوابی که انتظارشو داشتم تحویلم داد:

- خوشبختانه عمل موفقیت امیز بود و مادر و دختر هر دو سالم هستن تبریک میگم.

و این پاسخ لبخند رو مهمون لبهای هر سه نفرمون کرد.

***********************
دست گل رز صورتی و گل مریمی که سمیه عاشقش بودو کمی در دستم جابجا کردم و با تردید دست راستمو برای در زدن بالا بردم و با کمی تعلل و با نفسی عمیق دو تقه به در زدم

و وارد اتاق شدم...

نگاهم ثابت بود به سمیه ای که شاد و خوشحال به همراه دخترکم روی تخت نیم خیز بود و متوجه ورود من به اتاق نبود

فقط برای لحظه ای به نبودشون فکر کردم و باعث شد تا اخمی مهمون پیشونیم بشه ولی سریع سرمو تکون دادم تا افکار منفی و ناراحت کننده رو در این لحظات شاد از خودم دور کنم

و به این فکر کردم که بودن و شاد بودنشون برام دنیایی ارزش داشت...

اروم قدم برداشتم و خودمو به کنار تخت رسوندم و با تک سرفه ای اعلام حضور کردم:

- سلام

سمیه سرشو بالا اورد و نگاه خالی و سردشو به من دوخت و اون لبخند زیبا از رو لبهاش محو شد...

سکوت چند لحظه ای بینمون رو شکستم و اجازه ندادم بیش از این ادامه پیدا کنه:

- میدونم از دستم ناراحتی...اما قبول کن کار خودتم اشتباه بود...من درگیر طرح جدید شرکت بودم و سرم کمی شلوغ بود اما خب من و تو و این خانوم کوچولو به پول این پروژه نیاز

داشتیم عزیزم وگرنه تو این شرایط سخت امکان نداشت قبولش کنم...

اما تو در موردم زود قضاوت کردی چون من در هر شرایطی ازتون غافل نشدم...

و نگاهمو به چشمای طوسی همسرم دوختم و منتظر یه عکس العمل در مقابل حرفهام...اما بازهم سکوت و نگاه خیره ی هر دومون به هم و هیچ یک قصد کوتاه اومدن نداشتیم که

ناگهان لبخندی دلنشین صورت گرد و دوست داشتنی سمیه رو زیباتر از قبل کرد:

- خب اقاهه...منم میدونم کارم اشتباه بود و همون شب هم متوجه اشتباهم شدم ...گفتم حالا میای منت کشی...چیزی...یا التماس میکنی...یا نازمو میکشی...اما ای دل غافل...کو؟

نمیبینم؟؟؟

این لحن حرف زدن سمیه باعث شد تا لبخند پررنگی رو مهمون لبهام کنم و تحویلش بدم و زیر لب گفتم: وروجک

سمیه لبخندی زد و با همون لحن ادامه داد:

- باشه...اشکال نداره...این یه بارو بهت فرجه دادم

بعد به جلو خم شد و با حالت تهدید امیز و با تکون دادن انگشت اشاره ی خودش به سمت من ادامه داد:

- اما دفعه ی بعدی در کار نیست

و با همون چشمهای بی نظیرش به دخترکمون اشاره کرد و وگفت:

- اسم این خانوم خوشگله رو چی بزاریم که به مامانش رفته؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بی توجه به شیطنت های سمیه سرمو خم کردم و با عشقی پدرانه زیباترین حس دنیا رو مهمون قلبم کردم و اولین بوسه رو به ارومی روی گونه ی کوچیک و بی نظیر دخترم زدم و این

طمع شیرین بوسه تنها یک اسمو در ذهنم تداعی کرد و اونو به زبون اوردم:

- شیرین...چون بودنش شیرین ترین حس زندگی رو بهمون میده...

حاج آقا(قاضی): خودتونو کامل معرفی کنید…
- شوهر: کاظم! برو بچ بهم میگن کاظم لب شتری! دیلپم ردی! ۲۳ ساله!
- زن : نازیلا! لیسانس هنرهای تجسمی از دانشکده سیکتیروارد فرانسه! ۲۰ ساله!
– حاج آقا : چه جوری با هم آشنا شدید؟
- شوهر : عرضم به حضور  اَ نورت حاجی! ایشون مارو پسند کردن! مام دیدیم دختر خوبیه گرفتیمش!!!
- زن: حاج آقا می بینین چه بی چشمو روئه! حاج آقا تازه سابقه دارم هست!
- شوهر: حاجی چرت میگه! من فقط دو سال اوفتادم زندان اونم با بی گناهیه کامل!
– حاج آقا : جرمت چی بود؟
– شوهر : حاجی جرم که نمی شه بهش گفت! داش کوچیکم حرف گوش نمیکرد … مختوع النسلش کردم !
- زن : حاج آقا می بینین چقد بی احساسه !
- حاج آقا : خواهر من شما به چه دلیلی تقاضایه طلاق کردین ؟
- زن : حاج آقا ما الان درست ۳ ساله که ازدواج کردیم ولی این آقا اصلا عوض نشده!
- شوهر : دهه ! بابا بکش بیرون ! حاجی بده اصالتمو از دست ندادم ؟
- حاج آقا : خواهر من شما فقط به خاطر اینکه ایشون عوض نشده میخواین طلاق بگــــــــیرین؟
- زن : حاج آقا اولش فکر میکردم درست میشه ! گفتم آدمش میکنم ! مدرنش  میکنم ! حـاج آقا این شوهر من نمیفهمه تمدن چیه ! نمیدونه مدرنیسم چیه!
- شوهر : بابا! را به را گیر میده ! این کارو بکن ! این کارو نکن ! این لباسو بپـــوش !! اونو نپوش ! حاجی طاقت مام حدی داره !
- زن : حاج آقا به خدا منم تو فامیل آبرو دارم ! دوست دارم شوهرم شیک ترین لباسارو بپـوشه!
- شوهر : حاجی میخوایم بریم خونه اون بابای قالپاقش !!! گیر میده میگه  باید کروات بزنی ! به مولا آدم با کروات یبوست میگره ! نفسمون میات بالا  ولی پایین رفتنش با شابدوالعظیـــمه ! حاجی ما از بچگی عادت داشتیم دو سه  تا تکمه مون وا باشه !!
- حاج آقا : خواهر من حق با ایشونه !
- زن: حاج آقا بهش میگم تو خونه زیرشلواری نپوش ! یکی میاد زشته ! حد اقل شلوارک بپوش!
- شوهر : حاجی من اصن بدون زیرشلواری خوابم نمی بره ! بابا چاردیواری اختیاری ! راستش اینجا جاش نیست ولی بابای خدا بیامرزم میگفت :
- حاج آقا : خدا بیامرزتش !
- شوهر : خدا رفتگان شمارم بیامرزه ! میگفت : سعی کن تو زندگیت دو تا  چیز و ترک نکــنی !! یکی سیغار ! یکی زیرشلواری ! حاجی جونم برات بگه که  گیر داده خفن که سیغار نکش ! رفته برام پیپ خریته ! آخه خداییـــش این  سوسول بازیا به ما میات؟!!
- زن : حاج آقا شما نمیدونین من چقدر سعی کردم حرف زدن اینو درست کنم ! نشد که نشد !
- شوهر : حاجی رفته واسه من معلم خصوصی گرفته ! فارسی را درست صوبت کنیم  ! دیــــگه روم نمیشه جولو بچه محلا سرمو بلند کنم ! حاجی خسته مونده از  سر کار میام خونه به جای چایی واسه من کافی شاپ میاره ! درســته آخه ؟!  حاجی از وقتی گرفتمش ۳۰ کیلو کم کردم ! از بس که از این غذا تیتــیشـیا  داده به خورده ما!!! لازانتـیا و بیف استراگانورف و اسپاقرتی و از این آت  آشغالا. حاجی هرکی یه سلیقه ای داره ! خب منم عاشق آب سیرابی با کیک تیتاپم  !!!
- زن : حاج آقا یه روز نمی شه دعوا راه نندازه ! چند بار گرفتنش با وثیقه آزادش کردیم …
- شوهر : آره ! رو زنم تعصب دارم ! کسی نیگا چپ بهش بکنه ! خشتکشو پاپیون میکنـــــم !!!
– حاج آقا:خب شما که اینهمه با هم اختلاف فرهنگی و اقتصادی داشتین چرا با هــــــــم ازدواج کردین ؟
– زن : عاشقش بودم ! دیوونش بودم ! هنوزم هستم..

در گرمای تابستان قدم زنان به طرفِ خونه میرفتم. این اولین باری هستش که با چشمی باز ، به بیرون میروم. با پرسو جو راه مغازه ها رو یاد گرفتم. خدایا شکرت. چشمی که دوباره بهم بخشیدی رو ازت ممنونم. انگاری مثل یه رویاست. انگاری تازه متولد شدم. دوست داشتم ببینم که با لطفت این کارو کردی. بعد هیفده سال شروع کردم به دیدن. این سوین روزی هست که میبینم. وارد خیابانی شدم. پر بود از آدم. از ماشین. از دود. از هرچی. همه رو با دقت نگاه میکردم. چشمم به پسری خورد. زل زده بود تو چشمم. نگاه عجیبی داشت. هیچی نفهمیدم. چرا اینطور بهم نگاه میکنه؟! با دلی پر راز از کنارش رد شدم. وارد کوچه ای شدم. خلوت بود. صدا های پایی شنیدم. ترسم از بین رفت. از تنهایی میترسم. مثل اون وقتای بی چشمیم. دوباره خدارو شکر کردم. با دلی پر قرص از کوچهه بیرون رفتم. وارد یه کوچه ی خلوت دیگه شدم. دوباره صداهای همان پا رو شنیدم. انگاری داشت دنبالم میکرد. وارد کوچه ای دیگه شدم. بعدهم صداهای همان پارو شنیدم. کوچه ی درازی بود. صداهای پا بهم نزدیک تر میشد. قدم هامو تند کردم ولی بعد پنج قدم افتادم. راه رفتن برام مشکله. نمیتونم خوب بدوم. به زور بلند شدم و میخواستم بروم که کسی دستم را گرفت. برگشتم. همان پسر بود. نمیدونم چه کارم دارد. باهام حرف زد.
-- تو...
در جوابش گفتم:
- من چی؟!
-- تورو میشناسم نه؟!
- نمیدونم. من که نمیشناسمت. پس اذیتم نکن.
بعد به راهم ادامه دادم که دوباره دستمو گرفتو برگردوند. درباره ی هوای نفس پسر ها زیاد شنیدم. میدونستم منظورش از این کارا چیه. برگشتمو نگاش کردم. یه نگاه خواصی. نتونستم طاقت بیارمو میخواستم برگردم که شنیدم گفت:
-- تو... تو... همون...
- آره. من همونم. من همون نابیناهِ هستم. چی میخوای؟! میخوای بدونی که چطوری حالا چشم دارم؟! میخوای بدونی که چطوری حالا میتونم نگاه کنم؟! دست وردار تورو خدا.
بعد برگشتمو به طرف خونه ام رفتم. بعد سه دقیقه رسیدمو رفتم تو. نزدیک های غروب بود و زهنم آزاد که صدای زنگ درو شنیدم. حالم گرفته شد. انگاری ترس داشتم. اونم برای اولین بار. رفتم درو زود باز کردم. پدرو مادرمم خونه بودن. تک فرزند پردو مادرمم. وقتی درو باز کردم  ، همون پسره رو جلوی در دیدم. خشکم زد. اخماش تو هم بود و بهم بد نگاه میکرد. تریسدم که پدرو مادرم الان بیانو اینو اینجا ببینن که زود درو داشتم میبستم ولی دستشو گذاشت رو درو زور زد. بعد پدرو مادرم اومدن پدرم یه حالی شد. عجیب. نمیدونستم که چه عاقبتی برام پیش میاد. پسر همونطوری که اخمی در چهره داشت ، گفت:
- آقای زرهی این رسمشه؟!
اسم پدرم زرهیه. ولی این از کجا میدونه. بابا مم مم میکرد. جا خورده بود. نمیدونم موضوع چی بود. چرا بابا اینقدر دستو پاشو گم کرده؟؟!
- آقای زرهی واقعا براتون متاسفم.
بابام: ببین... ببین پسر... من... خب من...
مادرم: چیشده کمال؟!
بابام: من...
همون پسره نذاشت دیگه پدرم ادامه ی حرفشو بزنه و گفت.
-- دستت درد نکنه. تا دیروز پسرت بودم. بهم میگفتی پسرم. ولی الان شدم پسرِ غریبه و صدام میکنی پسر؟!
اصلا نفهمیدم این پسره چی میگه. بابام اشک تو چشماش جمع شده بود. مادرم انگاری یه چیزایی فهمیده بود. ولی من چیزی متوجه نشدم. مادرم از پدرم ماجرارو پرسید که پدرم جواب نمیداد. بعد تو شروع کرد به سرو کله ی خودش  زدن. نمیفهمیدم چه خبره. بعد مادرم یه مانتو پوشیدو بلند شدو رفت بیرون و توی کوچه. همه دنبالش رفتی. توی خیابون میخواست رد بشه و بره اون ورِ خیابون که پدرم دستشو گرفتو به طرف خودش کشید. مادرم که خیلی عصبانی شده بود ، پدرمو هل دادو به طرف اون ور خیابون دوید. وای خدای من. خدایا چی شد؟! مادرم چرا دوید. چیجوری دیگه اینوراشو بگم؟! چی جوری بگم که مادرم غرق خون شده. چی جوری بگم؟! مادرمو رسوندیم بیمارسان که امیدی ندادن. بعد نیم ساعت مادرم دووم نیاورد و مرد. وقتی بعد از مراسم سوم رفتیم خونه ، نرسیده زنگ خونه مونو زدن. درو باز کردم. همون پسره بود. کنترولمو از دست دادمو سرش داد کشیدمو گفتم خیلی پسفدرتی. ازش خواستم که بهم بگه اون روز چه خبر شده بود. که بهم یه عکسیو نشون داد. یه عکس دختر بود. چشماش بسته بود. همه چی با این عکس برام روشن بود. پدرم یه زنِ دیگه هم داشته. پسر گفت:
-- اینو از کشوی پدرم پیدا کردم. مونده بودم که عکس کیه. وقتی تورو توی خیابون دیدم ، همه چیزو فهمیدم ولی باور نکردم. تا شب همونطوری بودم که بعد به سرم زدو اومدم اینجا. کاش تورو ندیده بودم. متاسفم بابت همه چیز. پدرم یا همون پدرت به منو مادرم گفت که تاجره. و سه ماه به سه ما نمیتونه خونه باشه. ولی ما نمیدونستیم که...
دیگه چیزی نگفت. بعد هم رفت. بعد چند روز یکی درِ خونه مونو زد. درو باز کردم. یه مرد سن بالا بود. یه طورایی هم قد بابام. ازش موضوعو پرسیدم که گفت:
-- وقتی که پدرتون داشتن از شرکت به خونه میومدا ، سوار موتورشون شدنو میخواستن بیان خونه. متاسفم. این خبر خیلی بده. الان پدرتون توی بیمارستانه. اون تصادف کرده. اگه میخواین میبرمتون پیشش.
گنگِ گنگ شده بودم ، چی داشت میگفت؟! پدرِ من ، تصادف ، بیمارستان؟! بعد هم شروع کردم به گریه کردن. بعد با اون مرد به بیمارستان رفتم. رفتم پشت شیشه ی آی سیو. حالم بد شد. به پدرم هزارتا دستگاه وصل کردن. بعد هفت ساعت پدرم حاش بد میشه. دکترا با شک و بقیه ی وسایل میریزن سرش. بعد نیم ساعت پدرمم از دست میره. بعد هفت پدرم به خونه رفتم. داشتم وسایلمو جمع میکردم تا برم خونه ی خالم اینا و تا همیشه با اونا زندگی کنم. خودشون گفتن که برم. ساکمو جمع کردم که صدای زنگو شندیم. نمی خواستم درو باز کنم ولی رفتمو درو باز کردم. همون پسره ی لعنتی بود. سزِ خاکِ پدرمم اومده بود. با همراه یه زنی که میگفت همسرِ پدرمه. البته همسرِ دوم. با نفرت بهش نگاه کردم که گفت:
-- ببخشید. میخواستم یه چیزی بگم.
کنارش زدمو با ساک رفتم بیرون. درو قفل کردمو رفتم به طرف خیابون. شاید نباید میرفتم. پسره گفت
-- مادرم میخواد ببنتت. میخواد کاری کنه که حالا تنها شدی ، یه برادرو یه مادر داشته باشی.
سرش داد زدمو گفتم:
- من یه مادر بیشتر نداشتم میفهمی. تو ازم گرفتی. تو. پدرمو ازم گرفتی... فقط تو. همه ای اینا تقصیر توئه تو. حالا تنهام بزار. به مادرتم بگو من نمیام. چون مادرمو ازدست دادم. دیگه کسی جای مادرو پدرِ اصلیم نمیشه.
به خیابون رسیدیم. میخواستم برم اونورِ خیابون ولی نشد. یعنی نزاشت. بعد گفت:
-- باید بیای خونه ی ما. بعد دستمو همونطوری که محکم گرفته بود ، داخل یه ماشینی نشوندو خودشم نشست. بعدم حرکت کرد. اینقدر تند که ترسیدم. سرش داد زدمو گفتم ولم کن ، ولی نه. اصلا حرف حالش نمیشد. درو باز کردمو تهدیدش کردم که میپرم پایینا ولی بازم حرف حالیش نشد . درو بستم که قفل کرد. ترس ورم داشت. بهش مشت میزدمو فحش میدادم ولی نه انگاری حالیش نمیشد. میدونستم میخواد چیکار کنه. میدونستم دارم میرم توی خونه ای که پر شده از کثافت بازی که دستمو گذاشتم روی فرمون. به حرف اومد. داد میزدو میگفت اینور و اونو نکن. بهم مشت زد که نفسم رفت هوا. داش بردو باز کردم و چشمم به یه چیزی خورد. چاقوی خیلی کوچیکی بود. بی معطلی بازش کردمو زدم تو سر شونه اش. دست رو دس راستش گذاشتو پاش همونطور روی فرمون بود. همونطوری که دستِ راستش داشت میفتاد ، فرمونم همراش حرکت کردو راست شدو ماشین برگشت.
شاید دیگه این دختر نتونه آخرشو تموم کنه. من خودم براتون میگم. ماشین بر میگرده. بعد یک ساعتو سی دقیقه  هر دورو بیرون میارن. هردورو میبرن بیمارستان. بعد دو ساعت دخترِ میمیره ولی پسر همچنان توی کما میمونه. بعد سینزده روز بهوش میاد. با دستو پای شکسته. بعد پنج ماه خوب میشه و به زندگیش ادامه میده.

بخاطر هيچكس

اگه تيپ ب زنيم، ميگن با كي قرار داري؟ اگه لباساي معمولي بپوشيمع ميگن تو اصلا سليقه نداري!